sobota, 19 czerwca 2010

pilot \\

Mija już tydzień od kiedy spakowałam to pudło. Biały box z Ikei wypełniony głównie płytami, podpisanymi okładkami i kilkoma zdjęciami. Dla większości bez nadzwyczajniej wartości. Dla mnie najcenniejszy ze wszystkich waliz i pudełek, które spakowałam wyprowadzając się z Warszawy.
Mija już tydzień od kiedy wsiadłam w samochód i wyjechałam. Bez pożegnań, bo pożegnań nie lubię. Bez oglądania się za siebie. Bezwzględnie i prawie obojętnie. Tak przynajmniej myślałam...
Mija tydzień, a ja robię WSZYSTKO żeby się tylko nie rozpakowywać. Wydaje się, że na rzeczy, które przywiozłam nie ma miejsca w pokoju trzykrotnie większym niż ten, który wynajmowałam.
Potwornie się przy tym nudzę. Przeobrzydliwie lenię. Wściekam się niemiłośniernie na to miasto, w którym nie ma nic, a jak już coś jest, to jest zepsute.
Mam tu spędzić jeszcze co najmniej dwa miesiące. Wiec żeby nie zwariować będę mówić. A najlepiej mówi mi się o muzyce. To dla mnie najbardziej naturalny i zarazem najbardziej ekscytujący temat. O muzyce będę mówić nieobiektywnie. Z mojego punktu widzenia. Bądźcie gotowi na monologi o płytach, muzykach, koncertach, publicznościach, teledyskach, facebookach, twitterach, klubach i na innych takich tam. Po mojemu.

Bo to moje pudełko.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz